Budzę się zziębiety i zakładam polar i kurtkę przeciwdeszczową. Wychodze w środek chmury jadę powoli bo widzę tylko parę metrów szosy przed sobą. Rozpoczynam szaleńczy zjazd, z wysokości ponad 1400 metrów pokonując 20 km zjeżdzam na niecałe 400 m. Absolutne szaleństwo!! Zostawiam chmury tam gdzie ich miejsce czyli ponad głową.. Nie, nie, nie :)) Tak, tak, tak... Opowiadanie tego za pomocą słow nie ma żadnego sensu. Mijam most na rzece i posłusznie pnę się w gore na ponad 1000 m. Znowu jestem w środku chmury, zaczyna siapić a wreszcie solidnie padać, miam zamglo0ne chaty i zaczynam walczyć o przetrwanie. W końcu znowu zjazd , ale tym razem cały czas na hamulcach bo mgła i deszcz wali prosto w oczy. Dociskam mocniej hamulec wpadam w poślizg i na pełnej prędkości wale się na asfalt. Kolejne kilkadziesiat metrow w dół pokonuje w sposób niekontrolowany przez świadomość. Czuje na twarzy źdźbła trawy, zatrzymuje sie na poboczu.Wstaje żeby zgarnąc rower i sakwy na bok, adrenalina skapuje mi z nosa, trudno mi się zorientować w jakim jestem stanie. Zdaję sobie sprawę,że jest groźnie bo jestem już potęnie wyziebiony i cały się trzęse. Z trudem zakladam sakwy i zjeżdzam w dolinę. Nareszcie dojeżdzam do wsi, dostaję herbatę i miskę gorącej zupy po czym siadam przy palenisku i powoli dochodze do siebie. Boli mnie prawe ramie , nie moge podnieśc reki i mam niwielki zadrapania na biodrze i kostce. Asfalt był tak śliski,ze przesunąłem po nim jak po zjeżdżalni. Resztka sił docieram do Luang Prabang.
Można latami myśleć i śnić o górach i dostać w zamian kilka sekund absolutnego niemyślenia w dół. Trzeba sobie wcześnie wyprosić dar skromności...